W ludzkim organizmie za wzrost mięśni odpowiada wiele czynników. Jednymi z najważniejszych są właśnie GH - hormon wzrostu (ang. Growth Hormone) produkowany przez przedni płat przysadki mózgowej oraz hormon insulinopodobny również odpowiadający za wzrost- IGF-1, znany jako somatomedyna produkowany głównie przez wątrobę.
Faktem jest,że wielu kulturystów stosuje cykle hormonalne ale pytanie dlaczego oni to robią?
Odpowiedź jest prosta ale nie koniecznie krótka. GH stymuluje wzrost większości tkanek ciała, lecz nie poprzez ich zwiększenie tylko poprzez zwiększenie ich ilości. Tyczy się to głównie tkanek mięśni szkieletowych bez wpływu na gałki oczne, mózg czy inne organy wewnętrzne. Dodatkowo GH pobudza hydrolizę trójglicerydów w tkance tłuszczowej, co mówiąc prościej przyspiesza pozbywanie się niepotrzebnie zgromadzonego tłuszczu w organizmie. Staje się tak dlatego, że nasilona zostaje przemiana glukozy w wątrobie i blokowanie działania insuliny na tkanki docelowe, przez co energia jest głównie czerpana z nagromadzonej tkanki tłuszczowej. Zaś faktem przemawiającym za wzmożoną pracę wątroby, związanej z produkcją IGF-1 jest zwiększenie transportu aminokwasów oraz syntezy białek - za co właśnie on odpowiada.
Efekt procesów wzrostu tyczy się także chrząstek i ścięgien, dzięki czemu dodatkowo zmniejsza się ryzyko poniesienia kontuzji. Podsumowując efekty działania tych hormonów to niesamowicie szybki wzrost masy mięśniowej z równie szybką utratą tkanki tłuszczowej. Dlatego też mimo, iż to jest zakazane w sporcie sportowcy dla prawdziwie dobrych efektów na terapie hormonalne wydają min 70$ dziennie!
Dlatego też wielu normalnych sportowców nie stać na taką hormonalną ucztę. Z tego też właśnie powodu przeprowadzono wiele eksperymentów dotyczących treningu a GH i IGF-1. Według teorii, ćwicząc duże partie mięśni zwiększa się poziom wydzielania powyższych hormonów, ale w jakim stopniu? Na to pytanie właśnie starano się odpowiedzieć przeprowadzając eksperyment, który polegał na stworzeniu trzech grup treningowych, w której było po 30 osób, w tym kobiety i mężczyźni:
-GRUPA A - Trening z obciążeniem, którego liczba powtórzeń w 5 seriach wynosiła po 10, czas między seriami wynosił równą minutę.
-GRUPA B - Trening z maksymalnym obciążeniem dla 5 powtórzeń w serii, których ilość i długość przerwy była taka sama jak w grupie A.
-GRUPA C - Trening z maksymalnym obciążeniem dla 1 powtórzenia w serii. Ilość serii wynosiła 20 zaś czas przerwy między seriami był znacznie dłuższy.
Jak się okazało po eksperymencie, który trwał przez dwa miesiące największe uwalnianie GH i IGF-1 następowało w grupie A. Dodatkowo podczas trwania eksperymentu sprawdzano wydzielanie się hormonów w momencie treningu na różne partie ciała. Po czym stwierdzono, że zaangażowanie wszystkich mięśni w trening daje dużo lepszy efekt niż podczas treningu tylko jednej partii mięśni. Udowodniono dodatkowo, że dla treningu największych partii mięśni wydzielanie GH jest znacznie większe niż podczas trening mniejszych partii mięśni. To samo tyczy się wielkości posiadanych mięśni. Im mięsień staje się większy tym łatwiej jest go rozbudować. Efekty eksperymentu były takie same dla kobiet jak i dla mężczyzn.
Dodatkowym elementem podczas trwania eksperymentu było sprawdzenie zależności wydzielania tych hormonów od wieku trenującego. Wnioski: u osób poniżej 30 lat zauważono znacznie lepsze efekty niż u osób starszych. Dodatkowo stwierdzono, że dla lepszych efektów wydzielania tego hormonu osoby starsze powinny trenować z obciążeniami taki aby móc wykonać dwa razy mniejszą serię ( ok 6 - 7 powtórzeń).
Podsumowanie:
Dla lepszego wydzielania się GH i IGF-1 obciążenie w seriach powinno być odpowiednio dobrane, tzn tak aby móc wykonać między 10 a 15 powtórzeń w serii. Czasy między seriami powinny wynosić 1 minutę. Optymalna ilość serii to wynik miedzy 5 a 10. Największe wydzielanie się tych hormonów następuje w trakcie treningu mięśnia najszerszego grzbietu oraz dwugłowego uda.
Trening Charles'a Armstrong'a, który to w swoim planie właśnie umieścił takie ilości serii oraz przerw między nimi jest zwieńczeniem efektów prac naukowców. Ulepszeniem jego planu jest trening zawarty na tej stronie, który to owocuje przyrostem tkanki mięśniowej i utratą tkanki tłuszczowej.
Odpowiedź jest prosta ale nie koniecznie krótka. GH stymuluje wzrost większości tkanek ciała, lecz nie poprzez ich zwiększenie tylko poprzez zwiększenie ich ilości. Tyczy się to głównie tkanek mięśni szkieletowych bez wpływu na gałki oczne, mózg czy inne organy wewnętrzne. Dodatkowo GH pobudza hydrolizę trójglicerydów w tkance tłuszczowej, co mówiąc prościej przyspiesza pozbywanie się niepotrzebnie zgromadzonego tłuszczu w organizmie. Staje się tak dlatego, że nasilona zostaje przemiana glukozy w wątrobie i blokowanie działania insuliny na tkanki docelowe, przez co energia jest głównie czerpana z nagromadzonej tkanki tłuszczowej. Zaś faktem przemawiającym za wzmożoną pracę wątroby, związanej z produkcją IGF-1 jest zwiększenie transportu aminokwasów oraz syntezy białek - za co właśnie on odpowiada.
Efekt procesów wzrostu tyczy się także chrząstek i ścięgien, dzięki czemu dodatkowo zmniejsza się ryzyko poniesienia kontuzji. Podsumowując efekty działania tych hormonów to niesamowicie szybki wzrost masy mięśniowej z równie szybką utratą tkanki tłuszczowej. Dlatego też mimo, iż to jest zakazane w sporcie sportowcy dla prawdziwie dobrych efektów na terapie hormonalne wydają min 70$ dziennie!
Dlatego też wielu normalnych sportowców nie stać na taką hormonalną ucztę. Z tego też właśnie powodu przeprowadzono wiele eksperymentów dotyczących treningu a GH i IGF-1. Według teorii, ćwicząc duże partie mięśni zwiększa się poziom wydzielania powyższych hormonów, ale w jakim stopniu? Na to pytanie właśnie starano się odpowiedzieć przeprowadzając eksperyment, który polegał na stworzeniu trzech grup treningowych, w której było po 30 osób, w tym kobiety i mężczyźni:
-GRUPA A - Trening z obciążeniem, którego liczba powtórzeń w 5 seriach wynosiła po 10, czas między seriami wynosił równą minutę.
-GRUPA B - Trening z maksymalnym obciążeniem dla 5 powtórzeń w serii, których ilość i długość przerwy była taka sama jak w grupie A.
-GRUPA C - Trening z maksymalnym obciążeniem dla 1 powtórzenia w serii. Ilość serii wynosiła 20 zaś czas przerwy między seriami był znacznie dłuższy.
Jak się okazało po eksperymencie, który trwał przez dwa miesiące największe uwalnianie GH i IGF-1 następowało w grupie A. Dodatkowo podczas trwania eksperymentu sprawdzano wydzielanie się hormonów w momencie treningu na różne partie ciała. Po czym stwierdzono, że zaangażowanie wszystkich mięśni w trening daje dużo lepszy efekt niż podczas treningu tylko jednej partii mięśni. Udowodniono dodatkowo, że dla treningu największych partii mięśni wydzielanie GH jest znacznie większe niż podczas trening mniejszych partii mięśni. To samo tyczy się wielkości posiadanych mięśni. Im mięsień staje się większy tym łatwiej jest go rozbudować. Efekty eksperymentu były takie same dla kobiet jak i dla mężczyzn.
Dodatkowym elementem podczas trwania eksperymentu było sprawdzenie zależności wydzielania tych hormonów od wieku trenującego. Wnioski: u osób poniżej 30 lat zauważono znacznie lepsze efekty niż u osób starszych. Dodatkowo stwierdzono, że dla lepszych efektów wydzielania tego hormonu osoby starsze powinny trenować z obciążeniami taki aby móc wykonać dwa razy mniejszą serię ( ok 6 - 7 powtórzeń).
Podsumowanie:
Dla lepszego wydzielania się GH i IGF-1 obciążenie w seriach powinno być odpowiednio dobrane, tzn tak aby móc wykonać między 10 a 15 powtórzeń w serii. Czasy między seriami powinny wynosić 1 minutę. Optymalna ilość serii to wynik miedzy 5 a 10. Największe wydzielanie się tych hormonów następuje w trakcie treningu mięśnia najszerszego grzbietu oraz dwugłowego uda.
Trening Charles'a Armstrong'a, który to w swoim planie właśnie umieścił takie ilości serii oraz przerw między nimi jest zwieńczeniem efektów prac naukowców. Ulepszeniem jego planu jest trening zawarty na tej stronie, który to owocuje przyrostem tkanki mięśniowej i utratą tkanki tłuszczowej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz